Μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου tv-series fan εδώ και πολύ καιρό, πριν από λίγα χρόνια κάλλιστα το fan θα μπορούσε να είχε αντικατασταθεί από το freak. Τελευταία βέβαια χαλάρωσα, μεγαλύτερη η ποσότητα, χαμηλότερη η ποιότητα πλέον, όπως και σε όλες τις περιπτώσεις σε αυτόν τον κόσμο.
Την Jennifer Esposito την είχα αρχικά ακουστά, την παρακολουθούσα αραιά και που στην σειρά Blue Bloods, μια τυπική αμερικάνικη αστυνομική σειρά με τον Τομ Σέλεκ κ.α. η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται γύρω στο 2010.
Ενδιάμεσα διαγνώστηκα και εγώ με κοιλιοκάκη και κάποια στιγμή έπεσε μπροστά μου ένα άρθρο για την φίλη μας την Jennifer και για έναν συμβάν που είχε κατά τη διάρκεια γυρισμάτων. Κατέρρευσε λόγω αδυναμίας και θεμάτων που είχε με την υγεία της και πιο συγκεκριμένα με την πάθηση της κοιλιοκάκης, με την οποία είχε σχετικά πρόσφατα διαγνωστεί. Το συμβάν τελικά δεν έμεινε σε κάτι μεμονωμένο, αλλά αποτέλεσε μέρος μιας ολόκληρης ιστορίας που περιλάμβανε από την εκφρασμένη της ανάγκη για περιορισμό των πολύωρων γυρισμάτων, την δημόσια αντιπαράθεση των δύο πλευρών για το συγκεκριμένο θέμα μέχρι και την αποπομπή της τελικά από το cast της σειράς.
Ένα από τα πολλά άρθρα που μπορούν να βρεθούν στο διαδίκτυο για το συγκεκριμένο θέμα: huffingtonpost.com.
Δεν θα μπω στη λογική να αναλύσουμε το συγκεκριμένο θέμα, στο τι μπορεί να κάνει και πως μπορεί να ζήσει ο καθένας μας χωρίς γλουτένη και στο τι έχει τραβήξει στη πορεία αυτή της ζωής του. Αυτό όμως που ξέρω καλά όμως είναι ότι η κοιλιοκακή μου είναι η “δική μου κοιλιοκάκη” και η κοιλιοκάκη του καθενός είναι η “δική του κοιλιοκάκη”. Ο καθένας και η καθεμιά από εμάς βίωσε και βιώνει την δική του/της κοιλιοκάκη και πορεύεται στη ζωή πλέον με τα νέα δεδομένα και καταστάσεις όπως ο ίδιος έχει αποφασίσει και φυσικά όπως ο ίδιος μπορεί.
Να παλεύεις καθημερινά με πονοκεφάλους, να έχεις μόνιμα και διαρκή στομαχικά και εντερικά προβλήματα, να κοιμάσαι πολλές ώρες και πάλι να ξυπνάς εξαντλημένος, να νιώθεις ότι ο οργανισμός σου επιτίθεται με μικρές ή μεγάλες κρίσεις πανικού, να παρουσιάζεις μια χαρακτηριστική ωχρότητα στο δέρμα, να γεμίζεις δερματικά εξανθήματα, να νιώθεις μουδιάσματα στο κορμί σου, να προσπαθείς να εξηγήσεις την αναιμία και την σιδηροπενία σου, άλλοτε να έχεις ένα περίεργο άγχος και άλλοτε να έχεις καταθλιπτικά επεισόδια, η διάθεσή σου να σου παίζει παιχνίδια μέσα στην ημέρα (ο οργανισμός σου γουστάρει swing dance.. και στο δείχνει με περίεργα mood swings!), να προσπαθείς να βρεις το ξέφωτο από το brain fog που σε τυραννάει..
Όπως και όλοι μας, έτσι και η φιλενάδα μας η Jennifer βίωσε από μικρή ηλικία κάποια ή περισσότερα από τα παραπάνω συμπτώματα. Παιδεύτηκε πάρα πολύ, πήγε σε πολλούς γιατρούς, έκανε πολλές εξετάσεις, έφτασε κυριολεκτικά στο ναδίρ… Όπως χαρακτηριστικά γράφει στη σελίδα της:
Ήμουν τόσο κουρασμένη εξηγώντας και παρακαλώντας τους ανθρώπους να με βοηθήσουν. Ένιωθα να με αγνοούν όλοι. Δεν είμαι τρελή, μην με διώχνετε με μια συνταγή για βάλιουμ και το τηλέφωνο του συνεργαζόμενού σας θεραπευτή-ψυχολόγου. Δεν έχω ανάγκη από αντικαταθλιπτικά, έχω ανάγκη από βοήθεια…
Και η αλήθεια είναι αυτή. Όσο περισσότερο συνεχίζεις να παλεύεις με μια ασθένεια χωρίς όμως να γνωρίζεις τι πραγματικά έχεις, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση μέρα με την μέρα… Όταν οι γιατροί δεν μπορούν να καταλάβουν, να εκτιμήσουν τα συμπτώματα σου, τα πάντα καταλήγουν σε ένα παιχνίδι μυαλού τελικά.
Είναι κάτι που σου συμβαίνει όταν καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν σε ακούει πραγματικά, δεν σε νιώθει για ένα μεγάλο διάστημα πλέον. Πεθαίνεις λίγο λίγο.. Ήμουν σωματικά, πνευματικά και διανοητικά τελειωμένη.
Μέχρι που τελικά γίνεται η διάγνωσή σου, η διάγνωσή μου, η διάγνωση της Jennifer. Η ημέρα του πως, του γιατί, του ..τί στο καλό! Η ημέρα της αποκάλυψης, της ελπίδας, της νέας ζωής. Η ημέρα που αρχίζεις να μοιράζεις παραδοσιακά αλεύρια, μακαρόνια και τα πάντα όλα δεξιά και αριστερά, η μέρα που θα ανανεώσεις έτσι ξαφνικά τα κατσαρολικά σου και θα αλλάξεις με ολοκαίνουργιες της μικροσυσκευές της κουζίνας σου. Η ημέρα που θα ζεις πλέον ελεύθερος από την γλουτένη, ελεύθερος από την κακουχία και τους πόνους και ακόμα καλύτερα και όσο μπορούμε να το καταφέρουμε ελεύθερος από την τοξικότητα κάποιων τροφών, αλλά και καταστάσεων και ανθρώπων.
Όχι θα πω την αλήθεια, δεν ήταν τόσο μελοδραματικά τα πράγματα στη δική μου κατάσταση. Είχα τα θέματα μου σίγουρα και εγώ, αλλά δεν βίωσα πολύ δύσκολες καταστάσεις όπως η Jennifer και αρκετοί από εσάς όπως μου έχετε πει και σε προσωπικές μας συζητήσεις.
Η Jennifer μετά την διάγνωσή της προχώρησε στη ζωή της, δημιούργησε το Jennifer’s Way™, δημιούργησε το δικό της blog, άνοιξε ένα υπέροχο gluten-free, dairy-free, organic bakery στην πόλη της Νέας Υόρκης. Τώρα πλέον διαβάζετε τις σκέψεις τις και όλα τα θέματα που θέλει να μοιραστεί μαζί μας στο livingfreejennifer.com
Η ατάκα της με λίγες λέξεις όντως περιγράφει αυτό που όλοι θα θέλαμε..
Food should be ENJOYED, not feared!
Όλες οι όμορφες ιστορίες έχουν και τις άσχημες στιγμές στην πορεία τους… Μεγάλη επιτυχία στο κατάστημα, εισαγωγή επενδυτικών κεφαλαίων για δημιουργία δικτύου καταστημάτων και εξυπηρέτηση πελατών με online παραγγελίες, δάνεια για περαιτέρω επενδύσεις, προβλήματα στις συνεργασίες, διαφωνίες ως προς τις πρώτες ύλες, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικοί στόχοι…
Το New York City bakery της δυστυχώς έχει κλείσει πια, ενώ σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της είναι σε διαδικασία αναζήτησης νέου χώρου.
Με την ιστορία της Jennifer, ταυτιζόμαστε σχεδόν όλοι μας σε μικρά ή μεγάλα κομμάτια της.
Πηγές μου για το κείμενο αυτό η επίσημη σελίδα της, διάφορα αρθράκια στο διαδίκτυο, ενώ ελπίζω οι μεταφραστικές μου ικανότητες να αποδείχτηκαν αρκετά ικανές.
Το βιβλίο της Jennifer μπορεί να αγοραστεί εκτός των άλλων και στο amazon στο παρακάτω link
_
Μια μέρα χωρίς γλουτένη στο Facebook